سلام جناب اسد
چانگ چوان در لغت چینی یعنی مشت بلند. چانگ یعنی بلند و چوان یعنی مشت و مشت زدن. این سبک اصالتش برمی گرده به دوران سلسله سونگ. این سبک در شمال چین کار میشده به خاطر همین از نظر جغرافیای سبک های چینی به عنوان یک سبک شمالی معروف هست. در چین به این سبک لقب «پدر کونگ فو» رو دادند چون معتقدند که اکثر سبک های کونگ فو (ووشو) از این سبک نشأت گرفته . تمام ضربات و تکنیک ها حملات و دفاع ها با استفاده از دستان بلند(یعنی دست و آرنج کشیده باشن) انجام می شه یعنی برای مبارزه در این سبک سعی میشه که فاصله بین حریف و فرد زیاد باشه تا مشت ها بتونن خوب اصابت کنن به همین دلیل هم بهش چانگ چوان (ژانگ چوان) می گن. و نکته دیگه که باید گفته بشه اینه که اجرای این سبک پاهای قوی ای هم می خواد. حالا اگر شما به فیلم مسابقات چانگ چوان (فیلم های سنتی نه این من درآوردی ها) نگاه بندازی متوجه می شی که در بسیاری از حرکات دستها کاملا باز هستند و دوران های دست کاملا حول یک محور می چرخن. البته در دوران های مختلف از زمان سلسله سونگ تا به حال اتفاقات بسیاری افتاده و این سبک مخصوصا بعد از انقلاب کمونیستی چین دستخوش تغییرات بسیاری شده. البته یادم رفت بگم که به دلیل اکثریت استفاده از این سبک در شمال چین مخصوصا در پکن ، اهمیت بسیاری داره و از محبوبیت خاصی هم برخورداره. در مورد تاریخچه دقیق اون اطلاع دقیقی وجود نداره و برای این سبک یک موسس در نظر گرفته نشده. حالا اگه اطلاعات بیشتری رو خواستید می تونید توی نت به زبان انگلیسی و چینی مطالب ارزنده ای رو پیدا کنید
یا حق